De wenende rots
Er was eens een jager in Smilde,
die wel eens een beer schieten wilde.
Hij richtte en schoot,
de beer viel morsdood.
Een rots was getuige en gilde.
(Lalala enz.)
De rots vroeg de jager voor ‘t Wenen:
Kun jij mij een zakdoekje lenen?
Ach beste meneer,
mijn hart doet zo’n zeer,
het huilt, ook al is het een stenen.
De jager streek door zijn bos Haren
en liet al zijn mann’lijkheid varen,
vergat al zijn trots
en gaf aan de rots
een berenvel om te bedaren.
De rots liet zich makk’lijk verLeiden,
het bontjasje was zacht als zijde.
Hij sprong in het vel,
al moest hij nu wel
van vreugde zijn tranen bestrijden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten